Een lege stoel, een open deur

Ik weet nog heel goed de dag te herinneren dat mijn moeder overleed. Zij was net zestig jaar geworden en mijn vader was nog geen achtenzestig jaar. Zij waren altijd samen en hij heeft nooit met haar heengaan om kunnen gaan.
Hij sleet zijn dagen in eenzaamheid tot het moment dat de ziekte van Alzheimer zoveel beslag op zijn geheugen legde dat hij haar wel moest vergeten. Ik heb het van dichtbij allemaal zien gebeuren.

Rouw is de keerzijde van liefde. Er bestaat geen tijd, medicijn of programma voor hoe hiermee om te gaan. Niemand kan de pijn wegnemen. De lege plek in huis opvullen of de stilte verbreken. Rouw begint met overleven. De ene dag gaat beter dan de andere. U kunt het beste uw eigen hart volgen. Maar u moet er wel voor zorgen dat u niet in eenzaamheid belandt! En daarom staat de deur voor u open. Wees welkom!

Ik hoop u te ontmoeten.

Een hartelijke groet,
Erna Sibbald